Sevinme kültürü
Hafta sonu malumunuz sona eren lig sonrası şampiyonluk yaşayan takım taraftarı sokağa döküldü. Ne kadar güzel, insanların sevinmek hakkı. Yalnız, dozajında sevinmek bize yetmiyor. Artık öyle olmuşuz ki insanlara küfrederek seviniyoruz. Kazanılmış, şampiyon olunmuş takımını desteklesene ama yok rakiplere(!) küfredilecek. Sevinmenin adamı bu, küfretmek. İnsanlar öyle mutlu oluyor. Çocuk olsa gençtir cahildir diyeceğim ama kocaman: baba olmuş, dede olmuş insanlar ağza alınmayacak küfürlerle sözüm ona kutlama yapıyorlar. O akşam görevim nedeniyle meydandayım; ne güzel insanlar çoluk çocuk aileleriyle kutlama yerlerine gelmiş. Bunun üstü yok. Şampiyon olmuşun kutlasana. Başka takımlara küfür etmek nedir? He sen zaten rakiplerini geride bırakmışın tadını çıkart. Bu lafım sadece Galatasaraylıya değil yanlış anlaşılmasın, hepsine. Kazanılan bir maç sonrası yada kaldırılan bir kupa sonrası bu yapılan nedir, Allah aşkına. Hiç mi kutsal değerleriniz kalmadı. İçerisinde bulunduğumuz Ramazan-ı Şerif yada iki hafta önce kutlanan Anneler gününde hatırladığınız değerler o anlık mıydı?